“Een rode draad doorheen mijn observaties is de continue aanmoediging tot zelfreflectie bij de meisjes. Hiervoor maakt de club tijd en ruimte vrij. Een fout, vraag of discussie mondt vaak uit in zelfreflectie of groepsreflectie.” Dat schrijft Desmet in een artikel over Molenbeek Rebels.

Ze zag hoe de coaches op heel verschillende manieren investeren in vormen van sociaal werk: “De coaches laten geen kans voorbijgaan om de meisjes zelf te laten nadenken, hun gedachten te laten formuleren en zelf met oplossingen te komen.” Dat maakt het volgende dagboekfragment vanuit haar observaties duidelijk: “Eén van de meisjes demonstreerde een oefening maar maakte hierbij een fout. De coach vroeg aan de groep wat ze fout deed, maar het meisje stak zelf haar vinger op. De coach liet haar zelf de vraag beantwoorden zodat ze kon reflecteren over haar eigen oefening.”

Desmet merkte ook dat de coaches regelmatig evaluaties en groepsgesprekken met de speelsters organiseren om reflecties aan te moedigen. Hierbij moeten ook de coaches zich kwetsbaar opstellen en aan zelfreflectie doen.

Daarover vertelde coördinator Thewis aan Desmet: “Wij proberen jongeren zo te vormen dat zij ook iets durven zeggen over hun coach. Hierin moeten wij open zijn en erkennen dat wij bijvoorbeeld ook soms moe kunnen zijn en daardoor wat minder geduld kunnen hebben. Zo weten de meisjes dat ze sommige dingen niet persoonlijk moeten nemen.”

Bovenstaande voorbeelden vragen veel extra werk van jeugdwerkers. Ze ervaren dit als onzichtbaar werk: “Er zijn vooral subsidies voor het aantal activiteiten en aanwezige jongeren, en de diploma’s van trainers. Uren van ondersteuning en begeleiding worden niet of nauwelijks geteld, dat blijft onzichtbaar.”

Lees hier het volledige artikel van Desmet.